W kontekście, w jakim rozgrywać się będzie rozgrywać większość wydarzeń zostajemy osadzeni już na samym początku. Okazuje się, że wbrew nieco metafizycznemu tytułowi pozycji obracać się będziemy w kręgach XIX w. studentów, profesorów oraz zwykłych pacjentów francuskich szpitali. Fabuła rozdzielona jest na parę, biegnących równolegle, wątków dotyczących kolejno studenta, profesora oraz prowadzącego eksperymenty z nowatorską metodą leczenia schizofrenii doktora.
Książka ta nie tylko umożliwia nam zżycie się z jej bohaterami, śledzenie ich rozterek, wyborów, osiągnięć i tragedii, ale też rzuca dla nas zupełnie nowy obraz medycyny z przełomu XIX i XX wieku. Wszystkie ówczesne procedury opisane są z zawierającą multum szczegółów dokładnością, co dla mnie przynajmniej odrobinę zmieniło sposób postrzegania ludzkich osiągnięć w tej dziedzinie.
Nie można też pominąć również pobocznego wątku, w którym autor dokładnie analizuje idee zbiorczych szpitali, gdzie ludzie traktowani są niczym drobne trybiki ogromnej maszyny i poddaje ją konfrontacji z leczeniem zupełnie innym. Chodzi tu mianowicie o tytułowe dusze. Zdaje mi się, że autor niemal bezpośrednio stara się nam przypomnieć o tym jak ważne jest leczenie nie tylko schorzeń ciała, ale i duszy. Zakłada on tam wyższość domowego leczenia w ciepłej rodzinnej atmosferze nad fachowe kuracje w potężnych, bezosobowych szpitalach.
Pozycję tę chciałbym polecić każdemu, kto chciałby przeczytać coś interesującego, wartkiego ale jednak posiadającego głębie. Jak już wspomniałem, bardzo dużym plusem jest obraz ówczesnej polityki i medycyny, a już chociaż to powinno skusić każdego ciekawego świata człowieka. Więc jeszcze raz zachęcam do czytania!
Z
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz